กาลครั้งหนึ่ง ไม่นานนัก....

น่านเหนือเจ้าเล้าโลมจิตคิดไหวหวั่น
หมอกเหมยอันระเรียมผิววิววับไหว
ยังมีอีกดินแดนลับไกลแสนไกล
ล้านนาไทยได้มาเยือนเฮือนฮักเฮา

สายน้ำน่านผ่านเวียงเขาผีปันน้ำ
ยังจดจำสองเรานี้ที่เวียงเขา
พระธาตุแช่แห้งสักการะแห่งสองเรา
จารึกเอากตัญญูบูรพกษัตริย์ไทย

ได้ฝากรักที่น่านน้องปองสวาท
ร่วมชลมาครยาตราพญาเรือเพื่อเทิดไท้
ล่องลงสู่แม่นำ้น่านย่านตราไกล
ฝากหัวใจ..ฮักน่าน นาน นาน เอย

ฮักน่าน นาน นานนะ ^_^

 

สายลมจางมิอ้างว้างด้วยใจอุ่น
เนื้อละมุนอุ่นหัวใจมิให้เหงา
หนาวเนื้อกายห่มใจรักให้สองเรา
ผ่านขุนเขาย่ำทิวาผ่านราตรี

ไกลสุดไกลนิราศเหนือกราบแม่เจ้า
ครูบาเคารพท่านเป็นสวัสดิ์ศรี
พระธาตุหริภุญชัย แม่เจ้า จามเทวี
ปฐมกษัตรีศรีวิชัย ณ ลำพูน

แล้วลอยโคมเคียงคู่ฟ้าธิษฐาน
กราบกรานจิตเวียนทักษิณากับห้าศูนย์
นมัสการรูปลักษณ์พระอาจารย์ให้เพิ่มพูน
มงคลคุณครอบชีวินจิตเที่ยงธรรม

แล้วเคาะฆ้องกู่ก้องเพี้ยงเพียงใจนึก
ให้ตรองตรึกตัดชาติภพลบภาพซ้ำ
ที่บางกลุ่มและบางคนร่วมก่อกรรม
กรวดน้ำย้ำขอตัดชาติอย่าพบเจอ

อาราธนาคุณพระช่วยสำรวมจิต
สิ่งศักดิ์สิทธิ์นิมิตเสกมิได้เฝอ
บารมีแม่เจ้า จามเทวี ผู้เลิศเลอ
อย่าพบเจอหมู่มารพ่ายแคล้วคลาดภัย

ขอให้ดีจงยิ่งดีกว่านี้เถิด
แม้ลูกเกิดณ แห่งใด สุขสดใส
จงมีแต่ความมงคลจากนี้ไป
เราร่วมใจเดินทางธรรมนำความดี


สาธุ อนุโมทนามิค่ะ

 

ปื่นปักเกล้ามวยหัวใจให้พินิจ

 

ขออัญเชิญเทพไท้ในแดนสรวง
จิตทุกดวงปวงเทพพิเสกสรรค์
ขอจงร่วมรวมจิตนิมิตอัน
ทั่วเขตขัณฑ์รายล้อมลอบกรอบกันภัย

ขอเดชะองค์พระพุทธคุณบุญกอบเกื้อ
ดั่งจุนเจือเกื้อการุณพุทธสวรรค์
อันหน่อเนื้อพุทธางกูรพระเมตไตรย
สำรวมใจให้สงบพบมรรคา...

 

"ลอยลับเลื่อนเดือนดับด้าวสกาวฟ้า
อุษาสางนางเลื่อนลับสดับหาว
เพียงพร่างพรมชมเจ้ามิยืนยาว
ลมเลื่อนเป่าอุราเราให้ช้ำตรม"



"อสุชลไหลหล่นสายพรายปรางค์เจ้า
มิอาจเป่าปัดวิปโยคโศกขื่นขม
ด้วยสิ่งรักผูกจิตเจ้าเศร้าสุดตรม
วอนสายลมจงบอกพี่ภคินีเธอ"

 

"เพียงอัปสรเสกสรรค์บรรจงสร้าง
จิตพี่ร้างห่างไกลโอ้อกเอ๋ย
ช่างทมทุกข์โศกเศร้าให้ทรามเชย
นานไหมเอยพี่จักได้ใกล้สักครา"

 

"สั่นสะเทือนเดือนดับลับแลพร้าว
อีกเดือนดาวมิส่องแสงแถลงไข
วิปลาสระบาดทั่วแผ่นดินไทย
ตื่นตกใจข่าวใดให้ไตร่ตรอง

ให้เสพข่าวอย่างผู้มีสติ
ให้พินิจวิจารณ์ถ้วนทั่วถอง
ทำอะไรให้ใช้หัวใจมอง
จงคิดตรองก่อนเชื่อยาเบื่อวาง

ศรัทธาใดจงใช้ปัญญาช่วย
อย่าจิตป่วยเอาโง่งมเข้าขัดขวาง
เมื่อไม่รู้ดูไม่แน่ขอให้ใจเป็นกลาง
จงปล่อยวางทุกเหตุมีปัจจัยนำ

อริยสัจอุปัทวเหตุอาเพศเกิด
สิ่งใดเถิดไม่แน่นอนมีเพลี้ยงพล้ำ
ขอให้เราไม่ประมาทพลาดกระทำ
สิ่งระยำจงถอยห่างอย่าย่างกราย"

 

ชุมนุมเทวดา

เมื่อหลับตา ...เห็นเหล่า เทพบุตร อัปสร เหล่านี้ มากมายขนาดนี้
มาทำอะไรที่...นี้นะ ณ ริมโขง ท่าแขก......................................

สะรัชชัง สะเสนัง สะพันธุง นะรินทัง
ปะริตตานุภาโว สะทา รักขะตูติ ผะริตวานะ
เมตตัง สะเมตตา ภะทันตา อะวิกขิตตะจิตตา
ปะริตตัง ภะณันตุ

สัคเค กาเม จะรูเป คิริสิขะระตะเฏ
จันตะลิกเข วิมาเน ทีเป รัฏเฐ จะ
คาเม ตะรุวะนะคะหะเน เคหะ
วัตถุมหิ เขตเต ภุมมา จายันตุ เทวา
ชะละถะละ วิสะเม ยักขะคันธัพพะนาคา
ติฏฐันตา สันติเกยัง มุนิวะระวะ จะนัง
สาธะโว เม สุณันตุ

ธัมมัสสะวะ นะกาโล อะยัมภะทันตา
ธัมมัสสะวะ นะกาโล อะยัมภะทันตา
ธัมมัสสะวะ นะกาโล อะยัมภะทันตา

 

ถาม...สภาสวรรค์ หรือผู้อ้างเป็นสภาสวรรค์

จงให้คำตอบแก่เรา...
พวกเจ้าถือสิทธิอันใดมา ตัดสิน กำหนดความเป็นไปใน ภพมนุษย์

ในเมื่อทุกดวงจิต กำหนดด้วย กรรม ทั้ง กรรมดี และ กรรมชั่ว
ภพมนุษย์ คือ ภพที่เลือกได้ ที่กำหนดความดีชั่วด้วยการกระทำอันมีความสามารถจำกัด

การจำกัดนั้นคือ กายสังขาร และ การ เกิด แก่ เจ็บ ตาย เป็น ประโยคสัญลักษณ์

 

พวกเจ้า ...

ติดตามเราและผู้เป็นที่รักแห่งเราตลอดเวลา
ตั้งแต่เราลงมา

บัดนี้ เราได้พบว่าใครเป็นมิตร ใครเป็นผู้ไม่ปรารถนาดี
หากมุ่งร้ายทำลายธาตุขันธ์เรา
แต่มิพอใจสินะ เพราะพวกเจ้าต้องการเพียงกักดวงจิตเราไว้
ไม่อยากให้เราตาย แต่ไม่อยากให้เราทำอะไร ที่พวกเจ้า "เหนือความคาดหมาย"

หากไม่ปรารถนาดี
ขอให้จงไกลออกไป
และเพียงแต่บอกไว้ การที่พวกเจ้าได้ "ดักฟัง" เรา
มันมิช่วยอันใด

พวกเจ้าแค่ อยากให้เราช่วย หรือ ต้องการอะไร

แค่บอกเอาไว้ว่า บาทบาทาของเราได้เหยียบย่างในเขตตราพวกเจ้าจวนทั่วแล้ว
เจ้าคงรู้ พวกพ้องที่คิดต่อกร อย่าได้คิดหยามในบารมีเรา
เพราะ เรา คงไม่ปล่อยให้เจ้าได้ ล้ำเส้น อีกต่อไป

 

ฉันยังจำเสมอ ที่เธอเคยบอก ....กับฉัน

คิดแล้วยังตื้นตัน เกินอธิบาย.....

 

คืนที่ไร้แสงไฟ

วันที่ใจมัวหม่น

ขอให้เธอจง จับเสียงลมให้มั่น...ใจ

 

เพียงรอเวลาที่เธอบอกมา ...เวลาที่ฉันจะได้กลับบ้าน
เวลาที่จะได้พบกัน พร้อมเพรียงกัน

เธอ...ยังมีฉันเสมอแม้เราไม่ได้พบเจอ
ความรัก ความดี คุณค่าของเธอที่ต่อให้ห่างหายกายกันไป
เราก็จะรับรู้ในความเอื้ออาทร ห่วงใย
คือ ..สายใยแห่งรัก

พวกเขาไม่รู้หรอกว่า....
อะไรที่มีมากกว่า...ความเห็นแก่ตัว
เพราะความเมามัวใน อุปกิเลสทั้งหลาย
เลือกที่รักมักที่ชัง
และได้แต่บ่นด่าในสิ่งที่ไม่สามารถจะเป็นไปได้

โอ้ ...นี้ล่ะนะ มนุษย์ผู้คิดว่าตนเองเป็น "ผู้เก่งกาจ"
ที่ไหนเลยจะ น่าสมเพชเวทนา......

 

แค่เพียงเรียงร้อยคำเป็นอักษร
เพียงสังวรณ์และสังหรณ์เป็นนิสัย
อันตั้งแต่เราเหยียบย่างสยามถิ่นแสนปวดใจ
นิมิตหมายภัยเภทอาเพศครวญ

เมืองสวรรค์ราชธานีที่เก่าแก่
ใครดูแลกลับแชเชือนช่างผันผวน
สิ่งต้องห้ามคนกลับทำมิบังควร
ใจเรรวนด้วยอำนาจขลาดเขลาชน

ให้ซื้อขายรายล้อมด้วยห้วงสำนึก
พระไม่สึกคะนองคึกทำไม่สน
ต้องอาบัติปาราชิกให้อับจน
มีเมืองพลไร้เมืองพอรอน้ำตา

ให้กังขาด้วยราคาค่าหัวจ่าย
วางเรียงรายให้เหยียบย่ำผ้าภูษา
สะบัดเท้าละอองดินสิ้นราคา
ของต่ำกว่ากลับเชิดชูดูขำจริง

อัปมงคลจดจำไว้เป็นรหัส
ซ่อนกลิ่นรัดลึงค์โยนีให้ผีสิง
แล้วอวยเอาว่าข้านี้วิเศษจริง
หมอผีวิ่งคืนเดือนดับทำอาคม

อ้างว่าดีใส่พานให้ใบชพลู
ให้สมสู่ผีปิดทองลองขนม
แล้วอ้างว่าสิ่งนี้หนามหานิยม
สุดต่ำตมลมพัดผีให้มีแรง

คืนเดือนดับอาถรรพ์แรงแกร่งกันนัก
ส่งใครทักให้หุนหันต้องแสลง
ให้โทสะราคะกามจงสำแดง
โมหะแจ้งให้ลุ่มหลงงงงวยไป

&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&

 

อุตส่าห์นิราศไกลด้วยใจซื่อ
หวังเพียงสื่อสายใยรักให้รักษา
บัวใต้ตมสุดโง่งมมินำพา
ขอย้ำว่าพลาดเสียแล้วเจ้าแก้วตา

แม้ว่าเจ้าจะรู้ดีอริวิเศษ
ให้ถือเพศผู้ทรงศีลถิ่นภูผา
สะกดรอยพระภูมินทร์สิ้นดารา
อีกชายาเพื่อการใดช่วยแจ้งที

ฤาว่าเป็นด้วยโกรธาว่าเสียหน้า
เหยียดหยามด่าคว่ำขันลงที่ตรงนี้
ให้สิ้นสุดสายสัมพันธ์ลั่นนที
เบื้องธรณีแตกแยกออกด้วยสองใจ

สมานสมัครเคยเกี่ยวดองด้วยสองรัก
ใจเคยภักดิ์ด้วยรักยิ่งกว่าสิ่งไหน
มาบัดนี้สัจจะเจ้านั้นเปลี่ยนไป
ลืมตนไซร้ให้อาเพศทั่วคีรี

พวกผู้ใหญ่ว่าไซร้ทำเหมือนเด็ก
ให้ท้ายเล็กใหญ่เสียหน้าสุดหน่ายหนี
โถท่านเอยให้ราคาแม่ตัวดี
ใส่พานนี้ถวายให้ด้วยใจปอง

เล่ห์รักลวงพวงพโยมโลมเล้าไห้
สุดหวั่นไหวใจโลเลเสน่ห์สอง
ของสุดเอื้อมเสื่อมราคาไร้ใครมอง
ของถูกจองลองเล่ห์ดูผู้มีฌาน

 

แล้วซ่อนกลบนบานไว้ให้ล้ำลึก
ตกผลึกมายาไซร้ให้เผาผลาญ
แล้วเขียนยันต์สลักไว้เป็นตำนาน
ณ ทวารเทวาลัยทลายลง

ให้เกราะแก้วที่พิทักษ์สลักจิต
ถ้ำมืดมิดที่ปิดตายให้ไหลหลง
บูชายัญบัดพลีพร้อมสังเวยตรง
เรียกโฉมยงค์ที่เฝ้าอยู่ให้รู้ตัว

 

เพียงอยากรู้ดูให้แจ้งช่างแรงนัก
ด้วยว่ายักษ์ที่เฝ้าดูที่สลัว
ให้ร่ายมนต์ฝืนตื่นตาไม่ให้กลัว
หลงเมามัวด้วยสุราพาบรรลัย

แล้วเบิ่งตาค้นหาใครผู้ล่วงรู้
เธอเป็นผู้ทิพยเนตรให้สงสัย
ก็สุดคาดที่จะเดาเอาเข้าไป
บอกเอาไว้ว่า “ฉัน” ไม่ธรรมดา

 

สะดือแม่น้ำโขง วัดอาฮง จังหวัดบึงกาฬ