ช่วยดูเหรียญ เซียน ให้หน่อยครับ

ได้เหรียญนี้มานานแล้วแต่จำไม่ได้ว่าสร้างจากที่ใหนปีอะไร ท่านใดมีความรู้ขอความกรุณาด้วยครับ อยากทราบสถานที่สร้าง และปีที่สร้างครับ

 

ท่านวิสุทธิเทพลือท่งปิง องค์ประธานในวิหารเซียน ชลบุรี

แต่ผมไม่ทราบว่าสร้างจากที่นี่หรือไม่ แต่ที่จังหวัดสมุทรสงคราม
มีสร้างจากศาลเจ้าไม่ต่ำกว่าสี่สิบปีแล้ว

 

โป๊ยเซียน (จีน: 八仙; พินอิน: bā xiān; ออกเสียงว่า "ปาเซียน") คือเซียนแปดองค์ ตามความเชื่อในลัทธิเต๋าของจีน เป็นเทพเจ้าที่ชาวจีนนับถือมาช้านาน นับเป็นหนึ่งในบรรดาเซียนนับร้อยๆ องค์ของจีน แต่เซียนทั้งแปดนี้ นับว่าเป็นที่รู้จักดีและได้นับการนับถืออย่างกว้างขวางมาก
ในศาลเจ้าตามของหมู่บ้านชาวจีน มักจะมีแท่นบูชาที่ปูด้วยผ้ามีภาพวาดเซียนทั้งแปดรวมเป็นกลุ่ม บ้างก็เป็นภาพเซียนนั่งเรือกลับจากการไปงานเลี้ยงของพระนางไซอ๋องบ๊อ (งานเลี้ยงของทวยเทพและเซียนต่างๆ)
สมาชิกทั้ง 8 ในกลุ่มของโป๊ยเซียนนั้นแตกต่างกันไปตามยุคสมัย แต่ปัจจุบันนี้โป๊ยเซียนมีด้วยกันดังนี้
<TABLE class=wikitable><TBODY><TR><TH>ภาษาจีนกลาง</TH><TH>ภาษาจีนแต้จิ๋ว</TH><TH>อักษรจีน</TH><TH>พินอิน</TH></TR><TR><TD>หลี่เถียกว่าย</TD><TD>ทิ ก๋วย ลี้</TD><TD>李鐵拐</TD><TD>Lǐ Tiěguǎi</TD></TR><TR><TD>จงหลีฉวน</TD><TD>ฮั่นจงหลี</TD><TD>鐘离權</TD><TD>Zhōnglí Quán</TD></TR><TR><TD>เฉากว๋อจิ้ว</TD><TD>เชาก๊กกู๋</TD><TD>曹國舅</TD><TD>cáo guó jiù</TD></TR><TR><TD>หาญเซียงจื่อ</TD><TD>ฮั้นเซียงจื่อ</TD><TD>韓湘子</TD><TD>hán xiāng zi</TD></TR><TR><TD>เหอเซียนกู</TD><TD>ฮ่อเซียนโกว</TD><TD>何仙姑</TD><TD>hé xiān gū</TD></TR><TR><TD>หลานไฉเหอ</TD><TD>น่าไชหัว</TD><TD>藍采和</TD><TD>Lán Cǎihé</TD></TR><TR><TD>จางกว๋อหล่าว</TD><TD>เจียงกั๋วเล้า</TD><TD>張果老</TD><TD>Zhāng Guǒ Lǎo</TD></TR><TR><TD>ลิต้งปิน</TD><TD>ลือท่งปิน</TD><TD>呂洞賓</TD><TD>Lü Dongbin</TD></TR></TBODY></TABLE>
เซียนแต่ละองค์ในบรรดา 8 องค์นี้ มีประวัติที่มา และอิทธิฤทธิ์ปาฏิหาริย์แตกต่างกันไป ในปัจจุบันทั้งชาวจีนและชาวไทยเชื้อสายจีน ยังนิยมนับถือบูชาโป๊ยเซียนอย่างสม่ำเสมอ
<TABLE class=toc id=toc><TBODY><TR><TD>1 ทิก๋วยลี้ (จีนกลางออกเสียง :หลี่ เถีย ไกว่)

• <LI class="toclevel-1 tocsection-2">2 ฮั่นจงหลี <LI class="toclevel-1 tocsection-3">3 ลือท่งปิน <LI class="toclevel-1 tocsection-4">4 ฮ่อเซียนโกว :เหอ เซียน กู <LI class="toclevel-1 tocsection-5">5 เจียงกั๋วเล้า:จางกั๋วเหล่า <LI class="toclevel-1 tocsection-6">6 หลันไฉ่เหอ <LI class="toclevel-1 tocsection-7">7 หันเซียงจื่อ
• 8 เชาก๊กกู๋ : เฉากั๋วจิ้ว

</TD></TR></TBODY></TABLE><SCRIPT type=text/javascript>//<![CDATA[if (window.showTocToggle) { var tocShowText = "แสดง"; var tocHideText = "ซ่อน"; showTocToggle(); } //]]></SCRIPT>
ทิก๋วยลี้ (จีนกลางออกเสียง :หลี่ เถีย ไกว่)

ทิก๋วยลี้ เดิมแซ่ หลี่ ชื่อ เหียน เกิดยุคชุนชิว เป็นคนรูปร่างสูงใหญ่ สติปัญญาเฉลียวฉลาด หน้าตาดี ไม่ชอบทำมาหากินหรือมีครอบครัวเหมือนชาวบ้าน ชอบทางบำเพ็ญตบะถือศีลกินเจ เห็นว่า อำนาจวาสนา ลาภยศสรรเสริญ สมบัติพัสถาน ล้วนเป็นภาพมายา ดุจเมฆหมอกลอยกลางอากาศ ไม่นานก็จางหายไป เมื่อหลี่เหียนพิจารณาเห็นสัจธรรมเช่นนี้ จึงตัดสินใจสละทางโลก อำลาญาติมิตรไปบำเพ็ญพรตอยู่ในถ้ำ จนสามารถถอดกายทิพย์และจิตวิญญาณออกจากร่าง
วันหนึ่งมีนัดต้องไปเข้าเฝ้า ลีเลากุน ผู้เป็นอาจารย์ที่เขาหัวซัน จึงฝากลูกศิษย์ให้ดูแลร่าง จะไปแต่กายทิพย์ ส่วนร่างทิ้งไว้ที่นี่ ถ้าเกิน 7 วันเรายังไม่กลับ ให้เผาร่างได้เลย เมื่อท่านถอดจิตไปแล้ว มารดาผู้เป็นศิษย์ป่วยหนัก คนทางบ้านมาส่งข่าวให้รีบกลับ ศิษย์ไม่อาจทนอยู่เฝ้าร่างได้ จึงนำร่างไปเผาในวันที่ 6 ท่านกลับมาในวันที่ 7 ไม่พบลูกศิษย์ ไม่เห็นร่างของตน ก็เข้าใจ แต่ไม่เคืองไม่แยแสกระไร ไปเข้าร่างขอทานขาพิการที่เพิ่งเสียชีวิต ร่างใหม่ของท่านจึงขาพิการข้างหนึ่ง ดังในรูปทุกวันนี้ เวลาเดินใช้ไม้เท้าเหล็กค้ำ คนจึงเรียกว่า ทิก๋วยลี้
ฮั่นจงหลี

ฮั่นจงหลี่ หรือ จงหลีเฉวียน มีชีวิตในสมัยถัง เป็นบุตรของแม่ทัพ จงหลีจาง วันที่เกิด มีแสงสว่างจ้าไปทั้งจวนแม่ทัพ ผู้คนตกใจคิดว่าไฟไหม้วิ่งไปยังจวนจะดับไฟ พอไปถึงไม่เห็นมีอะไร มีแต่ฮูหยิน ภรรยาแม่ทัพคลอดบุตรเป็นชาย มีลักษณะดีผิดแผกเด็กทั่วไป เมื่อโตขึ้นได้ไต่เต้าเป็นแม่ทัพ คราวหนึ่ง นำทัพไปปราบกบฏคนฮวน เกิดพ่ายศึกยับเยิน ตัวเขาหนีรอดคนเดียวเข้าไปในหุบเขา ได้พบกับนักพรตชรา ว่ากันว่าคือ ทิก้วยลี ได้รับถ่ายทอดเคล็ดบำเพ็ญธรรมต่อมาได้บำเพ็ญเพียรจนสำเร็จเป็นเซียน
ลือท่งปิน

ลื่อท่งปิง:หลวี่ต้งปิง หรีอ ลื่อโจ้ว:หลวี่จู่ เกิดวันที่ 14 เดือนสี่ สมัยราชวงศ์ถัง เป็นคนเฉลียวฉลาดแต่เด็ก เคยไปสอบจิ้นซื่อสองครั้ง แต่ตก อายุ 64 ท่องเที่ยวพเนจรทั่ว ระหว่างพักโรงเตี๊ยมเมือง หันเอ้อ ได้พบกับอาจารย์ ฮั่นจงหลี ทั้งสองสนทนาเรื่องธรรมะถูกอัธยาศัย ลื่อต้งปิงถอนใจว่า ชีวิตช่างอาภัพ สอบจิ้นซื่อไม่ได้สักครั้ง ฮั่นจงหลีเอาหมอนในย่ามยื่นให้ พร้อมกล่าว เจ้าจงหนุนหมอนใบนี้ ทำให้ทุกอย่างสมหวัง จึงหนุนหมอนหลับไม่รู้ตัว ขณะนั้นเจ้าของโรงเตี๊ยมกำลังนึ่งข้าวเกาเหลียงอยู่ ลื่อต้งปิงได้ฝันเห็นอนาคตว่า ชั่วครู่เดียวชีวิตขึ้นๆลงๆ เปลี่ยนแปลงมากมาย ตั้งแต่สอบได้จิ้นซื่อ เป็นนายอำเภอเมืองลั่วหยังได้เลื่อนตำแหน่งหลายครั้ง กระทั่งเป็นแม่ทัพรบชนะข้าศึก มีอำนาจวาสนา มั่งมีศรีสุข 50 ปี เป็นอัครมหาเสนาบดี 10 ปี ต่อมาถูกปลดออกจากตำแหน่ง ชีวิตตกระกำลำบาก ตื่นขึ้น ฮั่นจงหลีกล่าวว่า เกาเหลียงยังไม่สุก ฝันจบชั่วชีวิต ลื่อต้งปิงแปลกใจ อาจารย์รู้ความฝัน ฮั่นจงหลีว่า ชีวิตงคนก็เป็นเช่นนี้แหละ ลื่อต้งปิงจึงปลงตก ละกิเลส ขอปวารณาเป็นศิษย์ ฮั่นจงหลีได้นำลื่อต้งปิงไปบำเพ็ญเพียรที่เขานกกระเรียนและถ่ายทอดเคล็ดลับ จนสำเร็จเป็นเซียน
ฮ่อเซียนโกว :เหอ เซียน กู

ฮ่อเซียนโกว: เหอเซียนกู เดิมชื่อ ฮ่อค้วง เป็นนางฟ้าหนึ่งเดียวในคณะแปดเซียน เกิดในสมัยราชวงศ์ถัง เป็นชาวเมืองกวงโจว เป็นคนใจบุญและฉลาด วันหนึ่ง ได้พบกับเซียน ลื่อต้งปิง เซียนเห็นแววส่งผลท้อให้ เมื่อกินผลท้อนั้นแล้วก็สำเร็จเป็นเซียน
เจียงกั๋วเล้า:จางกั๋วเหล่า

ตำนานหนึ่งว่า เจียงกั๋วเล้า:จางกั๋วเหล่า เป็นคนสมัยถัง เป็นนักพรตจำศีลภาวนาที่ จงเถียวซัน ไปไหนมาไหนมักจะขี่ลาเผือกกลับหัว โดยหันหน้าไปทางหางลา โดยให้สอดคล้องกับบัณฑิตในยุดสมัยนั้นคนหนึ่งที่ประชดบ้านเมืองโดยการขี่ลาหันหลังเหมือนเป็นการบอกว่าบ้านเมืองสับสนวุ่นวายจนคนงุนงงต้องขี่ลาหลัง ลานี้เป็นลาวิเศษ ไม่ใช้ถเก็บพับใส่ในกระเป๋าดั่งกระดาษ เวลาขี่เอาน้ำพ่น กลายเป็นลาดังเดิม อีกตำนานหนึ่งก็ว่า ในสมัยดึกดำบรรพ์มีพญาค้างคาวเผือกตัวหนึ่ง ได้จำศีลบำเพ็ญเพียรโดยกินแสงอาทิตย์และแสงจันทร์เป็นอาหารและอยู่ในถ้ำจนสำเร็จเป็นเซียน ได้กลายร่างเป็นชายชราผิวพรรณผ่องใสแข็งแรงคือ เจียงกั๋วเล้า นั่นเอง
หลันไฉ่เหอ

หลันไฉ่เหอ เป็นคนสมัยถัง ชอบใส่เสื้อผ้าขาด ใส่รองเท้าข้างเดียว ถือกรับไม้ยาวฟุตเศษ เที่ยวเดินร้องเพลงขอทานเรื่อยไป เพลงที่ร้องมีเนื้อเพลงเป็นคติเตือนใจคน เมื่อได้เงินก็เอามาร้อยเป็นพวงแล้ววิ่งลากไปตามถนน เชือกขาดเงินหลุดหล่นหายไปก็ไม่สนใจ มีเงินเหลือกินก็นำไปแจกจ่ายแก่คนยากจน หน้าร้อนใส่เสื้อหนา หน้าหนาวหิมะตกกลับใส่เสื้อตัวเดียวนอนบนหิมะ ต่อมา ทิก๋วยลี้ และ ฮั่นจงหลี ได้มาชวนไปบำเพียรเพียร จนสำเร็จเป็นเซียน
หันเซียงจื่อ

หันเซียงจื่อ สมญานาม ชิงฟู เกิดในสมัยถัง วันที่ 10 เดือนสิบ พ.ศ. 1320 กำพร้าพ่อแม่แต่เด็ก อยู่กับ หันยู่ ผู้เป็นอา ซึ่งเป็นขุนนางชั้นผู้ใหญ่ นิสัยรักสันโดษชอบปลีกวิเวก วันหนึ่ง ท่าน ลื่อโจ้ว ได้มาโปรดจนบำเพ็ญสำเร็จเป็นเซียน หันเซียงจื่อ ยังกตัญญู โปรด หันยู่ ให้ละทิ้งตำแหน่งขุนนางมาบำเพ็ญธรรม ใช้เวลาถึง 9 ปี จึงโปรดสำเร็จ
เชาก๊กกู๋ : เฉากั๋วจิ้ว

เชาก๊กกู๋:เฉากั๋วจิ้ว เดิมชื่อ เชาจิ่งซิว เป็นน้องชายของพระราชินี เชาฮองเฮา แห่งราชวงศ์ซ่ง เชาก๊กกู๋เป็นคนเที่ยงตรง มีเมตตา รักสงบ ไม่ชอบโก้หรู เนื่องจากละอายที่ เชายี น้องชายถืออำนาจพี่สาว เที่ยวก่อกรรมทำชั่ว จนถูกท่านเปาตัดสินประหารชีวิต จึงตัดสินใจขึ้นเขาบำเพ็ญเพียร ต่อมาเขาได้พบกับ ฮั่นจงหลี และ ลื่อต้งปิง ลื่อต้งปิง ถามว่า ได้ข่าวว่าท่านบำเพ็ญธรรม ธรรมที่ท่านบำเพ็ญอยู่ที่ใด เชาก๊กกู๋ ชี้นิ้วขึ้นฟ้า ลื่อต้งปิง ถามอีกว่า ฟ้าอยู่ที่ใด เชาก๊กกู๋ ก็ชี้ที่หัวใจ ฮั่นจงหลีหัวเราะแล้วพูดว่า ใจก็คือฟ้า ฟ้าก็คือใจ บัดนี้ท่านค้นพบตัวเองแล้ว จากนั้นเซียนทั้งสองจึงถ่ายทอด มรรควิธีแก่ เชาก๊กกู๋ จนบำเพ็ญสำเร็จเป็นเซียนในที่สุด

 

อาจารย์สง่า กุลกอบเกียรติ แห่งอเนกกุศลศาลา (วิหารเซียน) ตอน ต้านฝูไม่มีสองใจ หวังให้ชาวจีนร่วมใจเป็นหนึ่ง

 

มีข้อมูลให้อ่านและศึกษา ขอบคุณพี่ stoes มากครับ

 

เหรียญแรก (เซียน 1) เป็นเหรียญลื่อตงปิงโจวซือ พิมพ์เล็ก ของ อ.ซินแส สง่า กุลก่อเกียรติ แห่งวิหารเซียน จ.ชลบุรีครับ แท้ครับ ปสก.เยอะครับเหรียญนี้