ช่วยให้คำปรึกษาด้วยนะคะ ไม่รู้จะำทำยังไงต่อไปดี เศร้ามากๆ

คือว่า แฟนล้มละลายเกือบล้านอ่ะค่ะ เขาเครียดมาก แต่แม่เขาก็ช่วยเขา กู้เงิน
จ่ายหนี้ทั้งหมด บ้านเขาฐานะปานกลางค่ะเขาเลยรู้สึกผิดกับทุกคน ปกติเขาเป็นคนร่าเริง พูดมาก แต่บางครั้งก็คิดมาก ขี้น้อยใจ ชอบโทษตัวเอง ตอนนี้เขากลับไปต่างจังหวัดกับแม่ แม่อยากให้เขาเข้าวัด เผื่อจิตใจจะได้สงบ ไม่ฟุ้งซ่าน เขาก็บอกกับดิฉันว่า จะตั้งใจทำจริงๆ สามวัน กลับบ้านครั้ง วันนี้ครบสามวันแล้ว เขากลับบ้าน และก็โทรมาหา เขาเปลี่ยนไปมาก เขาบอกว่าวัดสอนอะไรเขาหลายอย่าง ทำให้เขารู้สึกปลง ไม่ยินดียินร้าย ไม่อยากเที่ยว ไม่อยากขับรถ ใครให้เงินก็ไม่ดีใจ ไม่้ต้องการอะไรทั้งนั้น เขาเดินจากวัดมาที่บ้านประมาณห้ากิโล ไม่ยอมให้ใครไปรับ เขาบอกว่าเขารู้ตัวว่าเขาเปลี่ยนไป และไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน ทำไมถึงได้รู้สึกเฉยชากับทุกคน ถามคำตอบคำ อ่านหนังสือธรรมะวันละหลาย ชม กินข้าวแค่มื้อเช้า เขาเคร่งมาก เขาบอกว่าจะอยู่ต่อโดยไม่มีกำหนด บอกไม่ได้ว่าจะออกมาเมื่อไหร่ ดิฉันก็ถามว่า แล้วรู้สึกกับดิฉันยังไง เขาบอกว่าเฉยชากับทุกคน รวมทั้งดิฉัน ไม่ค่อยรู้สึกอะไรแล้ว ดิฉันถามว่าจะเอายังไงต่อไป เขาก็บอกว่าอยากให้ดิฉันตัดใจ ไม่ต้องรอเขา ไม่รู้อีกนานแค่ไหนเขาจะออกมา เขายังให้คำตอบตัวเองไม่ได้ เขาไม่อยากเห็นแก่ตัว ดิฉันก็ร้องไห้มากๆ เขาก็บอกว่า อยากให้ทำใจ เดี๋ยวก็ดีขึ้นเอง

ดิฉันอยากถามว่า ทำไมเขาจึงเปลี่ยนไปขนาดนี้ เข้าวัดแค่สามวันเอง เขาเป็นอะไรไป คนที่เข้าวัดไปเป็นอย่างนี้ทุกคนเหรอคะ แล้วจะมีโอกาสไหมที่เขาจะกลับมาเป็นคนเดิม ช่วยตอบหน่อยนะคะ กลุ้มใจ เสียใจมากเลยค่ะ ว่าควรจะทำยังไงต่อไปดี

 

เค้าเรียกว่า อาการช๊อคโลก น่ะครับ

คือ เมื่อคนเราทุกข์อย่างถึงที่สุด แต่ก็มาเจอกับความเย็นอย่างเฉียบพลัน
ในแวดวงพระศาสนา ทำให้รู้สึก "ว่าง" และ "ปลอด" จากสิ่งรอบข้าง
และรู้สึกเป็นสุข เพราะไม่ค่อยจะทุกข์แล้ว

แต่ก็คงจะเป็นชั่วคราวนะครับ อีกหน่อยอาจจะค่อยๆปรับตัวเข้ามาสู่โลกความจริงได้
อย่าเพิ่งไปตีตัวก่อนไข้ น่ะครับ ถือซะว่า นี่เป็นเพียงฉากหนึ่งของหนทางชีวิตที่ยาวไกล ครับ

 

มาเป็นกำลังใจให้ค่ะ...อย่าท้อและหมดหวังก่อน

ให้เวลาเขาทำใจสักพักนะคะ...ไม่นานเขาคงทำใจได้และกลับมาร่าเริงเหมือนเดิม
ทางที่ดีคุณควรไปปฏิบัติธรรมเป็นเพื่อนเขาไปเลย
จะได้เข้าใจความรู้สึกเขามากขึ้นว่า...ความสุขสงบจากธรรมะเป็นเช่นไร
...บางครั้งการรอคอยอย่างเงียบๆ อาจเป็นสิ่งที่ดีที่สุดในสถานการณ์เช่นนี้
เพราะ ในบางสถานการณ์ ...
คนเราเพียงแค่ต้องการใครสักคนที่เข้าใจอยู่เคียงข้างอย่างเงียบๆ
ไม่ต้องสรรหาคำพูดปลอบโยนใดๆ...เพียงมีสายตาที่เข้าใจและห่วงใยก็พอ
เวลาที่เหนื่อยล้าและต้องการกำลังใจ
มีใครคนหนึ่งรอคอยเราเสมอ...ด้วยสายตาเอื้อออาทร...เท่านี้ก็เพียงพอ

เป็นกำลังใจให้นะคะ...ขอให้ผ่านสถานการณ์นี้ไปได้อย่างเข้มแข็ง

 

ค่ะ ขอบคุณมากมายค่ะ

 

เป็นกำลังใจให้นะคะ

ทำจิตทำใจให้สบายนะ เหตุการณ์ต่างๆมันดำเนินไปตามเหตุ และ ปัจจัยของมันค่ะ

^^