วิทยาทานของวิญญาณบาปที่ทำผิดศีลข้อที่ 3 (ผู้ใดชอบขโมยคนรักผู้อื่น ต้องอ่าน)

<TABLE cellSpacing=0 cellPadding=0 width="100%" border=0><TBODY><TR><TD class=icon width=16><NOBR></NOBR></TD><TD class=cattitle>วิญญาณดารากร พรพิมล (เรื่องจริง)</TD><TD class=itemsubsub></TD></TR></TBODY></TABLE>
<TABLE style="FONT-WEIGHT: bold; MARGIN-BOTTOM: 5px" cellSpacing=0 cellPadding=0 border=0><TBODY><TR><TD width=70></TD><TD></TD></TR></TBODY></TABLE>ณ มูลนิธิชินบัญชร ต.สิชล อ.สิชล จ.นครศรีธรรมราช

วันเสาร์ ที่ ๙ ตุลาคม พุทธศักราช ๒๕๔๗ เวลา ๑๒.๒๕ น.

มีวิญญาณตนหนึ่งมาอาศัยร่างเพื่อจะมาบอกเรื่องราว ร้อง ด้วยความเจ็บปวด ทำให้รู้ว่าเป็นวิญญาณที่ถูกทรมานจากนรก

ช่วยด้วย! ช่วยที เร็วๆ เจ็บ ไฟไหม้หมดแล้ว

ช่วยด้วย ช่วยเราด้วย ตามตัวเจ็บไปหมด ช่วยหยิบหนาม ออกให้ที ได้โปรดเถอะ อย่าทำข้าเลย

โอ๊ย! มันเจ็บ มันเปื่อยเน่าทั้งตัวแล้ว มาจากนรก ลูกหลาน เอ๊ย กูอยู่บนต้นงิ้ว

โอ๊ย! มันเปื่อย มันเจ็บ เขาให้กูขึ้นมา

โอ๊ย! ยังเปื่อยเน่าอยู่เลย น้ำเหลืองน้ำหนองเต็มหมดแล้ว เขาไม่ให้ช่วย เขาให้เจ็บ เขาว่ากูจะไม่สำนึก เขากลัวกูหนี เขาคุม ไม่ทันเขากลัวว่าจะหนี กูเจ็บ กูทนไม่ไหวแล้ว

กูชื่อ ดารากร พรพิมล กูเป็นผู้หญิงหากิน กูเป็นกะหรี่ โอ๊ย! กูเจ็บไปหมดแล้ว กูอยู่บนต้นงิ้วกูปีนต้นงิ้ว กูเป็นคนนคร อำเภอ ปากพนังกูอยู่ปากพนังฝั่งตะวันตก กูตายนาน ๑๐๐ ปีแล้ว

กูชอบเอาผัวเพื่อน ตอนนั้นอายุ ๒๐ กว่าปี

กูเอาทั้งนั้น ถ้าพอใจ โอ๊ย! โอ๊ย! หอกติดหลัง เจ็บ! ทำอาชีพนี้ ได้เงินบ้างไม่ได้บ้าง กูทำตามอยาก

ตอนมีชีวิตลำบากแร้นแค้น ตอนตายอายุ ๗๐ ปี เลิกแย่ง ผัวเพื่อนตอนอายุ ๖๐ กว่าปี ชีวิตเกิดมาไม่ได้สร้างบุญเลย กูอาย! กูอาย กูทำบาป กูทำชั่ว

กูอยู่กับลูก เวลาเจ็บไข้ ลูกคอยดูแล มีแฟนแฟนก็ตายก่อน กูก่อนจะตายเป็นไข้จับสั่น ได้แต่กินยาสมุนไพร มันทรมาน มัน เย็น มันร้อน ปวดตามกระดูก ตามเส้น เจ็บตามตัว ผอมลงๆ กิน อะไรไม่ได้ เจ็บคอ เป็นไข้จับสั่นอยู่สิบกว่าวันก็ตาย

มาที่นี่ในครั้งนี้เพื่อมาบอกว่าพวกเปรต พวกสัตว์ทั้งหลาย นรกวิญญาณขึ้นมาแล้ว ให้เตรียมตัวต้อนรับเขา เขาจะมาขอบุญ ขอกุศล ให้ลูกหลานสร้างบุญสร้างกุศลให้ด้วย เพราะถ้าลูกหลาน ไม่มา เขาก็ไม่ได้มา เขาให้มาบอก กูขออนุญาตให้กูพูดก่อน เพราะ ไม่มีลูกไม่มีหลาน ช่วยกันนะลูก

นรกมีจริงๆ เขาเจ็บ กูอยู่แต่ในกองไฟ กูปีนแต่ต้นงิ้ว ถูกหมา ปากเหล็กกัด กูถูกกาจิกทุกวัน กูถูกเหล็กแหลมแทงทุกวัน กูเจ็บ! มันเน่า มันเปื่อย ช่วยกูที

คนสมัยนี้เห็นสิ่งภายนอก นอกจากผู้ปฏิบัติธรรมเท่า นั้นแหละที่เข้าใจ คนทั่วไปเขาไม่เข้าใจ เขาสนุกกันอย่างเดียว เขาว่าใช้ชีวิตให้คุ้มค่า เกิดมาแล้ว ผลสุดท้ายเขาไม่เชื่อกัน ไม่เชื่อ เขาก็ต้องลงไปอีก พวกเราพยายามทำหน้าที่ตรงนี้ เท่าที่จะทำได้ ในการทำหน้าที่ตรงนี้ จะถูกขัดขวางไม่น้อย เราตรากตรำลำบาก คนไม่ค่อยยอมรับ ท่านเห็นไหม เราพยายามที่จะให้คนทั้งหลายได้ เข้าใจ มันยากเหลือเกิน เข้าใจไหม ท่านเล่าไปเลย เล่าให้มากที่สุด จะเป็นแบบอย่างเอาไว้พิมพ์หนังสือ

อย่าเที่ยวเหมือนกู อย่าคบชู้ อย่าแย่งผัวเพื่อน รักใครชอบ ใครให้เป็นตัวเป็นตน อย่าเป็นหญิงโสเภณี ดูตัวอย่างกูสิ อยู่ใน นรกไม่ได้ผุดไม่ได้เกิด ต้องอยู่กับกองไฟ ปีนแต่ต้นงิ้ว พอปีนขึ้นไป หนามพุ่งเข้ามาแทงฝังอยู่ในเนื้อ ถูกแทงถูกตีถูกฟัน พอตกลงมา สุนัขปากเหล็กมันกัด มันฉีกเนื้อทั้งหมด อีแร้งก็มี

เขาเอาหอกแทงข้างหลัง ยมบาลมันแทงทะลุหน้าทะลุหลัง สมกับความอยากที่มีตัณหา เขาสอนว่า ตัณหามาก ตัณหาจัด ทำตัวไม่ดี ทำตัวไม่สมกับเป็นผู้หญิง ไม่เป็นแม่บ้านแม่เรือน ทำตัวเป็นกากีเขาบอกว่านี่แหละผลกรรมที่มึงทำไม่ดี แย่งผัวเพื่อน มีความสุขแค่ชั่วคราว ผลกรรมมึงได้รับแบบนี้ ถ้ามึงขืนทำอีก ถ้าไปเกิดใหม่ มันยิ่งหนักกว่านี้ มึงจะได้เกิดเป็นหมาจะได้เป็น สัตว์ ๔ ขา

เขาบอกว่าต้องไปเกิดเป็นหมา เขาให้มาบอกว่าอย่าทำชั่ว เป็นผู้หญิง ให้เป็นกุลสตรี ให้เป็นแม่บ้านแม่เรือน อย่าทำตัวสำส่อนไม่เช่นนั้นต้องลงนรกทั้งนั้น ไม่ว่าจะเป็นใครท่านบอกว่าจะ ไม่ไว้หน้า ถ้าทำชั่วเรื่องโลกีย์แบบนี้ เขาถือว่าเป็นบาปใหญ่หลวง ไม่เหมาะสมที่จะเกิดเป็นผู้หญิง หวังเงินเพียงเล็กๆ น้อยๆ ความสุขแค่ชั่วคราว เขาบอกว่า ท่านสั่งมาถ้าผู้บำเพ็ญอยู่ที่นี่ มีจิตอกุศล ท่านบอกว่าจะได้รับโทษเช่นกัน จะหนักจะเบาอยู่ที่การกระทำ ถ้าผู้ใดคิดผิดเรื่องโลกีย์ ท่านบอกว่าจะลงข้างล่าง ไม่ได้ขึ้นข้างบนแน่นอน จะช้าจะเร็วอยู่ที่เราทำผิด กูกลัวแล้ว มันเจ็บ

ความเจ็บปวดทรมานที่ได้รับ หลังจากทิ้งกายสังขารมัน เจ็บลูกหลานเอ๊ย กูเจ็บเหมือนเอามีดกรีดให้มันแตกเป็นเสี่ยงๆ กรีดให้มันแยกกัน แสบๆ ร้อนๆ

โดนกรีดทั้งตัวเลยลูก ทำให้มันยับ ทนความเจ็บปวดไม่ได้ ตาย! พอฟื้นขึ้นมาก็ปีนขึ้นไปอีกเป็นอยู่เช่นนี้บางทีก็ช้าบางทีก็ เร็วอยู่ที่จิต กูเจ็บ เขาเอาน้ำสาดให้ฟื้น

ตอนนั้นพญายมยังไม่พิพากษาโทษ เขาให้ทรมานก่อน

วันที่กูตายใหม่ๆ ไปที่

 

เมื่อมีคนเข้ามาอ่านเรื่องราวของคุณ ดารากร พรพิมล ทุกวัน วิทยาทานนี้ก็จะเป็นมหากุศลถึงคุณดารากร พรพิมล โดยตรงทันที ทำให้เขาหมดกรรมได้เร็วขึ้น

เมื่อผู้ใดอ่านแล้วเกิดความเมตตาสงสารวิญญาณที่ทุกข์ทรมาน ขอให้เราอุทิศกุศลไปให้เขาบ้าง ก็ยังดีหรือนำบทความนี้ print ไปแจกให้ผู้อื่นอ่านต่อ

เมื่อผู้ใดอ่านแล้วระลึกถึง ความผิดบาป ในศีลข้อที่สาม ที่ท่านเคยล่วงละเมิด ก็จงตั้งใจอธิษฐานในจิตด้วยความจริงใจและสำนึกบาป แล้วตั้งปฏิญาณตนว่า จะไม่ทำผิดในศีลข้อนี้อีก แล้วนำธรรมทานนี้ไปเผยแพร่ต่อผู้อื่น เพื่อฉุดช่วยจิตญาณพวกเขาให้สำนึกเร็วไว บาปกรรมบางส่วนท่านจะสลายหรืออาจลดลงไป จากหนักก็จะเป็นเบาทันที

นโม กษิติครรภ์โพธิสัตว์

"อนิจจา เวไนยในโลกโลกีย์มิตื่นทัน ไม่เห็นทุกข์ ไม่เห็นธรรม
ไม่เห็นนรก ไม่กลัวบาป สวรรค์นรกมีตา อย่าประมาทเด็ดขาด"