เอาใจไปทำชั่วมา

วันนั้นอยู่กับพี่คนนึงสองต่อสองในเวลาที่ทุกคนลงไปทานข้าวกัน
ด้วยความที่พี่แกหน้าตาน่ารักผมเจอแกหลายครั้ง ผมก็เลยชอบ(ผมชอบคนง่าย)
แต่คิดว่าก่อนนั้นแกคงจะไม่รู้เพราะผมไม่แสดงออกและดูแกจะไม่ค่อยชอบหน้าผมด้วยเพราะเวลาคอมพ์มีปัญหาแกโทรเรียก ผมไม่ค่อยได้ไป แล้วตอนไปเจอหน้าแกผมก็หน้าตาซีเรียสบ่อยๆ เพราะเมื่อยล้ากับการหาต้นเหตุปัญหาและเซ็งที่ต้องซ่อมเรื่องเดิมซ้ำซาก พี่คนนี้แกเป็นพนักงานราชการแห่งนึง ผมก็เป็นช่างที่ไปดูแลคอมพ์ให้ที่นั่น พอดีวันนั้นใจมันคึกคะนองแล้วโอกาสก็เหมาะเจาะด้วย
ผมนั่งข้างหลังโต๊ะพี่แก แกนั่งอีกโต๊ะนึง ในนั้นมีเพียงเราสอง(ได้บรรยากาศโรแมนติค555) ผมวางแผนในใจว่าจะบอก แค่วางแผนเท่านั้นใจสั่นๆและเต้นเร็วแทบจะหลุดออกมาทีเดียว บอกรักคนมาก็เยอะ ไม่เคยเป็นมากขนาดนี้มาก่อน คงเพราะเรื่องโลกๆผมห่างไปนานมาก มือเย็นเพิ่งรู้ว่าตัวเองมือเย็นตอนมีอาการแบบนี้ครั้งแรก ปากไม่ค่อยจะกล้าอ้าออก ในใจนั้นทั้งตื่นเต้นทั้งกลัวมาก แต่ด้วยความบ้าระห่ำเลยกัดฟันเรียกพี่แกสองครั้ง ว่า "พะพี่ พี่()ครับ พี่()ครับ"
"ผมชอบพี่ครับ" พี่แกพูด"ห๊ะ อะไรนะ" ผมเริ่มไปไม่เป็นใจสั่นมากจนจะวาย"เอ่อ เอ่อไม่มีไรครับ ไม่มีไรหรอก" พี่แกก็ยิ้มแบบเขินๆ "เมื่อกี้ว่าไงนะ พูดอีกทีซิ" ผมก็รวบรวมจิตใจกัดฟันพูดไปอีก "ผมชอบพี่นะ ไม่ต้องเครียดนะพี่ก็ชอบไปแบบธรรมดา ไม่ได้หวังอะไร เหอะๆ คือ ผมอยากจะพูดดีกว่าไม่ได้บอกความรู้สึก" พี่แกก็พูดแบบเขินๆยิ้มๆว่า "เอิ่ม ไม่เป็นไรหรอก มีไรก็พูดออกมาเถอะ อย่าเก็บไว้ให้มันหนักอก ระบายมันออกมา เธอชอบพี่ก็ดีมีคนรักดีกว่ามีคนเกลียด คิกคิก(หัวเราะ)" แล้วผมก็พูดไปทั้งหมดที่ใจคิดแบบลืมอายว่า "ผมเห็นพี่สวย พี่น่ารักที่สุดใน...นี้ ผมก็เลยชอบพี่ ผมชอบผู้หญิงแบบพี่นี่แหละ" แกก็เขิน แล้วผมก็ถามไรไปอีกไม่รู้ จำไม่ได้ แล้วสุดท้ายผมก็ย้ำพี่แกว่า"อย่าบอกใครนะพี่ ผมกลัวมีเรื่อง กลัวพี่ผมรู้ กลัวที่บ้านรู้" (ที่บ้านนึกว่าผมเป็นคนอีกแบบนึง ซึ่งไม่ใช่แบบนี้เท่าไรนัก) แกก็รับปาก แกไปส่งผมบ้านเพราะบอสใหญ่ทิ้งผมไว้ที่นั่น เหอะๆ ระหว่างทางก็คุยไปเรื่อยๆ ผมเลยเจาะคำถามคาใจผมว่า "พี่...มีครอบครัวยังครับ มีแฟนยัง มีลูกยัง" พี่แกตอบว่า "มีแฟน(สามี)แล้วจ้า ยังไม่มีลูก" ผมก็คิด โอ้ไม่น่าเลยเรา แล้วผมก็พูดต่อไปเชิงเล่นๆอีกว่า "ผมบาปแน่เลยทีนี้" แกก็พูดว่า "ไม่บาปหรอก บาปเรื่องไร" บาปเรื่องไรน่ะหรือเรื่องต่อไปนี้แหละ หลังจากนั้นพอส่งผมเสร็จแกก็กลับ ผมกลับมาบ้านนึกถึงคำพูดแก ความบ้าของผม แฟนพี่แก ตัวแก แล้วพอผมนึกถึงตัวแกเท่านั้น ทีแรกก็นึกขำๆว่าเรากล้าๆ เราบ้า กุนี่แม่งบ้าระห่ำ แล้วก็นึกขำๆถ้าพี่แกเลิกกะสามีมาคบเราคงจะดี นึกไปนึกมา 3 - 4 วัน บ้าจริงๆ ใจดันหลงรักขึ้นมาจากชอบกลายเป็นรัก ตอนนั้นคิดในใจว่าอยากให้พี่เขาเลิกกะแฟนจังเลย แล้วทุกครั้งที่เข้าไปดูรูปพี่แกที่เก็บไว้ ใจนี้ยิ่งเจ็บปวด เพราะรู้ว่าไม่มีวันได้มาซึ่งผู้หญิงคนนี้แน่ๆ เราพลาดอยู่แล้ว ใจนั้นคิดไปอยากให้เขาเลิกกัน อีกใจก็รู้สึกผิดมาก โกรธตัวเอง ที่ไร้ศีลธรรมขนาดจะคิดแย่งเขามาได้ ใจค้านกันตลอดทุกเวลา่ในความคิด บอกตรงๆเพิ่งรู้ว่าความทรมานขนาดนี้มันเป็นไง เพิ่งรู้จริงๆว่าเจ็บที่ยิ่งกว่าที่เคยเจ็บมันเกิดกับเราแล้ว วันนั้นทั้งวันใจทรมานมากเหมือนจะขาดใจ เราเองก็มีทั้งเบอร์ ทั้งที่อยู่อื่นๆ แต่ไม่กล้าจะทำอะไรลงไปมากกว่านี้ได้
เนื่องด้วยพี่แกมีครอบครัวแล้ว และลืมเล่าอีกประการ ความเสียใจที่สุดมาจากอีกอย่างเกี่ยวกับแกคือ แกกำลังจะย้ายไปแล้ว ต่อไปชั่วชีวิตคงจะไม่พบกันอีก
ผมก็ทำอะไรไม่ได้ ตนเองก็กำลังจะไปเป็นทหารเกณฑ์พอดี โอ้ยยๆๆๆๆวันนั้นปางตาย ใจแทบขาด คิดเรื่องที่จะไม่ได้เจอแกอีก และเรื่องแกมีคนของแกอยู่แล้วล่ะกลุ้มใจมาก แล้วใจก็ด่้าตนเองว่ามึงนี่ชั่วจริงๆ เขามีครอบครัวแล้ว เป็นอย่างนี้ทั้งวัน วันนั้นทั้งวัน ผมก็เยหาหนังดูคลายเครียด ออกกำลังกาย แล้วก็กำหดลมหายใจ ช่วยได้นิดหน่อย วันต่อมาผมตั้งกำลังใจคิดว่า ในกาลข้างหน้าเราจะเจอคนที่เรารักได้มากกว่านี้ คนที่ไปกับเรารอด คนๆนี้ไม่มีอะไรเหมือนเราทั้งแนวความคิด การชอบทำบุญใฝ่หาธรรมะ ดังนั้นคนๆนี้ไม่Matchกับเราอย่างที่สุด อยู่ๆกันไปก็ต้องไปกันไม่รอด คิดดังนี้เลยตัดใจได้ แต่ไม่แน่ใจว่าจะขาดเลยไหม ก็คงต้องคอยระวังตนเองต่อไปไม่ให้ใจไปเคลิ้มอีก ดีนะเป็นไม่กี่วันไม่งั้นผมสิ้นสติกว่านี้แน่ คงได้มีการชิงนางเกิดขึ้น อิอิ

ปล.ขอโทษที่พิมพ์เรื่องไม่ดีของผมมาครับ เรื่องนี้เป็นตัวผมเอง เป็นกำลังใจมุ่งการทำเลวแบบเต็มตัว เกิดเรื่องมาไม่นานนี้เอง บอกคนรอบข้างไม่ค่อยได้เพราะจะไม่ดีกลัวเขาหนักใจ(แต่ก็บอกพี่บางคนในเฟส) เลยต้องแอบมาพิมพ์ระบายความทุกข์ใจที่รักได้แต่คว้าไม่ได้ ปานนิยายน้ำเน่า เรื่องที่เกิดตอนที่ลำบากใจสุดๆไม่ได้ตั้งใจขอบารมีพระท่านให้คิดออกเพราะอยากลองแก้เอง อยากลองทุกข์หนักๆเพราะรักดู ยังไม่เคยโดนหนักๆ
ตอนนี้รู้แล้วว่าถ้าหนักมันต้องอย่างนี้ เข้าใจแล้วว่าวันเดียวก็เกินพอที่จะทน เพราะปวดใจเหลือเกินเกือบอยู่ไม่พ้นวัน ไม่รู้เกี่ยวกันหรือไม่แต่ก่อนปรามาสคนที่ฆ่าตัวตายเพราะพิษรักว่า โง่อย่างนั้น อย่างนี้ เราก็คิดเหมือนกันนะในใจว่า อยากเจอบ้างจังพิษรัก เพราะถ้าเป็นเราเราคงไม่เจ็บใจอะไรมาก และไม่ฆ่าตัวตายหนีปัญหาแบบนี้ ดังนั้นการคิดแบบนั้นของผม ผมว่าผมอาจจะโดนทดสอบอยู่ตามคำเรียกร้องของตนเองก็ได้ อันนี้ก็ไม่รู้เหมือนกัน

 

ทุกข์จากรักจริงๆช้ำกว่านี้หลายเท่าค่ะ..มันทุกข์ตลอดเวลานั่งก็ทุกข์เดินก็ทุกข์นอนยิ่งทุกข์ใหญ่ จะเหลียวซ้ายแลขวาก็ทุกข์ ไม่รู้ไปขนมาจากไหนความทุกข์ คุณเห็นหรือเปล่าว่าใจไม่รู้จักพอจริงๆพอได้บอกความรู้สึกไปก็ดันไปหลงรักซะอีก ยินดีด้วยที่คุณผ่านจุดนี้มาได้ค่ะ

 

เรื่องผ่านไปแล้ว ...และท่านหกยังครองตนไว้ด้วยดีแล้วในสนามการต่อสู้ระหว่างกิเลสตัณหากับหิริโอตตัปปะ..ข้าพเจ้าขอถือท้ายฝ่านตรงข้ามตัณหาแบบสุดลิ่มฯครับ ..

สงครามใจนี้ยังจะดำเนินต่อไปแน่หากยังไม่เลิกส่งใจออกไปยังวัตถุอันน่ารักน่าชอบใจที่ใฝ่ฝัน...จึงพึงตั้งกำแพงใจให้สูงเข้าไว้ เพราะตัณหานั้นเขามีกำลังและความฉลาดเล่ห์กลล้ำลึกชนิดที่เราตามทันได้ยาก....หากเมื่อใดเกิดกระสันต์ใคร่รู้สนใจว่าเขาจะย้ายไปใหน ไปอยู่ที่ใหน นึกขลังขอที่อยู่เบอร์ติดต่อ etc...etc.ก็ให้รู้ว่านี่คือหน้าตาของตัณหาที่กำลังโผล่มาแสดงบท

อดข้าวดอกนะเจ้าชีวาวาย แต่ไม่ตายดอกเพราะอดเสน่หา..

เมื่อทราบว่าเขามีเจ้าของแล้ว และท่านรู้สึกพิสวาสเขานัก พึงรักตัวให้มากขึ้น ด้วยการรักษาความห่างให้มาก หากหลบหลีกไม่ต้องพบเจอได้จะประเสริฐแก่ตนเป็นอันมาก อย่าไว้ใจสตรีมีคู่ และตนเองในที่เปลี่ยว เด็ดขาด ข้อมูลใดที่มีเกี่ยวกับหญิงน่ารักนี้พึงลบทิ้งไปให้หมด ไม่ติดต่อเกี่ยวข้องอีกเพื่อความปลอดภัยของตนและครอบครัวพ่อแม่เขา...เราเองคงไม่ชอบแน่หากถูกแย่งของรัก และคงไม่ใจกว้างที่จะชอบใจที่คนรักของเรามีคนแอบชอบ เขาอื่นก็เช่นกัน..

ขอความสงบรักษาตนได้จากภัยแห่งรักบังเกิดมีแก่ท่านหก พระโพธิสัตว์ผู้แน่วแน่ในการช่วยสรรพสัตว์ ตลอดกาลนาน และขอให้ปลอดภัยในกิจแห่งทหารกล้าตลอดเวลา ในทุกที่นะครับ...

 

คุณหก อารมย์เป็นพระโพธิสัตว์หายไปไหนแล้ว ไหนบอกว่าเป็นพุทธภูมิไม่ใช่หรือ?

 

พุทธภูมินี่จะประสบทั้งดีและชั่วมาอย่างสาหัสสากรรจ์ ไม่เช่นนั้นจไม่รู้ดีรู้ชั่วและไม่รู้จริง (ไม่รู้ว่าจะเข้าใจผิดหรือเปล่า)

 

สวัสดีพี่ชาย ทำไมหกขม่ำคว่ำเขมล ละครับพี่ชายเป้นสาวกดีกว่าครับ เรากิเลสเยอะกันเอาที่พอทำได้ครับ เดี่ยวกิเลสมันทับเอาพี่ มาให้กำลังใจพี่ชายครับ

 

บอกตรงๆ ผมก็ยังไม่มีความรู้ความสามารถที่จะได้เสี้ยวของท่านใดท่านนึงในนี้หรอกครับ
บางทีใจก็เผลอรักเผลอชอบในสิ่งที่ไม่ดีไม่ควร มาเก็บเอามาคิดจนลืมไปเลยว่าไม่ควรเอามาคิด
ความเป็นสามัญชนผู้มีกิเลสผมมีเต็มๆ ไม่ได้ด้อยกว่าเด็กแว๊นเลย แต่ที่ไม่กล้าทำเพราะกลัวบาปครับ(อ่านของท่านอื่นๆมาแล้วกลัว) แล้วก็กลัวสามีเขาจะเสียใจ แต่ถึงยังไงเธอก็ไม่มีวันรักผมอยู่แล้ว เพราะผมอัปลักษณ์ 555

 

ขอบคุณมากนะครับที่พี่วัฒชวนผม เป็นสาวกนี่ผมว่าก็ดีนะครับ ตั้งใจตัดกิเลสตรงสบายไปนิพพานเลย เป็นทางที่ประเสริฐแท้ครับ สาธุ

 

วันนี้ทำชั่วอีกแล้วครับ ดื่มสปาย ซื้อเอง ดื่มเองคนเดียว แต่ัยังไม่เมาเพราะดื่มนิดเดียว
ความดีวันนี้ก็ทำครับ ซ่อมเครื่องให้อาจารย์แม่ผ่านเน็ต ช่วยโหลดวีดีโอเพื่อการศึกษาของเด็กเกี่ยวกับการเรียนการสอน สอนการใช้งานโปรแกรมต่างๆเพื่อให้เกิดประโยชน์แก่ส่วนรวม
จริงๆในใจตอนแรกเมื่อยล้าแล้ว(แบบว่าขี้เกียจแล้ว อยากนอน) แต่กำลังใจมันดันเปลี่ยนเองอัตโนมัติ(ใครมาเปลี่ยนให้) มันรำพึงว่า "ชีวิตคนอื่นทุกคนน่าสงสาร(ว่ะ) เกิดมาเพื่อหาความสุข ซึ่งชีวิตคนทุกวันนี้หาได้ยากเย็น บางคนก็ด่วนตายไปก่อนเพราะอุบัติภัยต่างๆ โรคร้าย ฯลฯ ทำให้สิ่งที่ทำเพื่อความสุขไม่มีผลกับเขาแล้ว(เพราะตายยย) ดังนั้นทำเพื่อเขาสักนิดเถอะอย่าเห็นแก่นอนเลย(นะ) " ผมเมื่อได้กำลังใจนี้ก็ใจสั่น สงสารไม่น่าเลยเลยเราจะทำให้คนอีกหลายคนขาดความสุข เพราะไม่รู้ว่าพรุ่งนี้หรือวันต่อๆไปเมื่อไรพวกเขาจะสิ้นไป อยากให้เขาได้ความสุขอันน้อยนิดจากเราผมเลยถ่างตาทำต่อ ทำจนอาจารย์ท่านบอกง่วงผมจึงหยุด

ปล.ขณะที่พิมพ์อยู่ผมนึกถึงภาพหลวงปู่ดู่ขึ้นมา ทำให้ใจแว้ปขึ้นเลยว่าสงสัยหลวงปู่ท่านจะส่งอะไรซักอย่างมาให้ผมรำพึงในใจเช่นนี้ (ผมชอบนึกถึงท่านบ่อยๆ) ไม่งั้นคนอย่างผมไม่อาจคิดเรื่องแบบนี้ได้แน่ๆ สาธุครับหลวงปู่

 

ผมไม่ได้แแน่วแน่อะไรปานนั้นหรอกพี่ ผมแค่คนๆนึง ซึ่งเรื่องการปรารถนาแบบนี้ใครๆก็ปรารถนากัน ผมเห็นว่ามันไม่แปลกอะไรผมก็เอาบ้าง เพราะจิตเราเราเลือกเองได้ที่จะเป็นอะไร
ขอบคุณที่ตักเตือนกันนะพี่คำพูดพี่แต่ละอันที่ผมตามไปอ่านมานี่ลึกซึ้งจริงๆ พี่ไม่รู้หรอกว่าก่อนหน้านี้ผมอ่านที่พี่โพสท์มาเยอะ แล้วผมก็แอบจำไปเก็บไว้ใช้ได้

 

บางทีก็เผลอแปลงร่างบ่อยๆครับคุณดัช แหะๆ ทำแต่บุญมันน่าเบื่อนิ่ 55555

 

อันนี้ผมก็ไม่รู้นะครับ เหอะๆๆ

 

ผ่านจริงรึเปล่า ไม่รู้นะครับ ไม่แน่ใจ เกิดมาเพิ่งเคยทุกข์เพราะความรักขนาดนี้
แต่ก่อนชอบคนไปเรื่อยๆไม่มีหลัก ใจเลยไม่เกาะใครๆเลย แต่พอโตขึ้นมาชอบใครก็จดจ่อกับคนนั้นแบบเอาจริง จนกลายเป็นหลงรัก บางทีความรักจริงจังแบบผิดๆก็ไม่ดีเท่าไรนะนี่

 

คุณหกคุณเป็นคนมีจิตใจดีพอจะเป็นโพธิสัตว์ได้ แต่คุณยังขาดความเพียรในการเคร่งเรื่องปฏิบัติ ในการยับยั้งช่างใจ แต่นั้นเป็นผลพวงมาจากการที่คุณเป็นคนใจดี ง่ายๆ และไม่ยึดติด อย่างไรเสีย คุณคงจะต้องเดินทางอีกยาวนานหลายกัปหลายกัล หลายอสงไขย์ แต่ก็ขอให้ได้เป็นพระพุทธเจ้าอย่างที่คุณตั้งใจ

 

ขอบคุณครับคุณดัช แหม๋ชมผมเกินไปนะเนี่ย อิอิอิ

 

ผมเห็นด้วยกับท่านดัชเชสครับ แต่ไม่ได้คาดหมายว่าท่านหกต้องบริสุทธิ์เหมือนอย่างพระอรหันต์..เพราะพระโพธิสัตว์ก็ยังเป็นปุถุชน ท่านยังมีกิเลสตัณหา"เป็นปรกติ"..แม้การมีศีลพร่องหรือถึงกับล่วงศีลบางข้อได้ก็ยังอยู่ในวิสัยที่จะทำได้อย่างปุถุชนทั่วไป ...เพียงแต่เมื่อท่านมาปลงอาบัติ เอ๊ย ปลงความทุกข์ในที่สัญจรของธารณชนผู้ผ่านมาเห็นเข้า ต่างมีใจกรุณาทั้งท่านหกแลครอบครัวของคู่กรณีจึงเข้ามาปาหิน เอ๊ะ ..ไม่ใช่!. ส่งข้อความเพื่อชูใจยังจิตท่านหกให้เบิกบานร่าเริงด้วยธรรมมีกถาต่างๆอันไพเราะเท่านั้น..

ส่วนท่านหกจะถล่มตนด้วยธรรมชวนสังเวชสลดใจหรือไรๆก็เป็นเรื่องของท่าน .. ชนที่มามุงเห็นว่าท่านหกสามารถยังอัตภาพให้เลื่อนไหลต่อไปด้วยดีด้วยอรรถแห่งธรรมย่อมฟูใจเบิกบานว่า กิจอันมีใจดีนำมาแวะที่นี้ได้สำเร็จลุล่วงไปอีกหนึ่ง ต่างหวังใจว่าท่านหกจะพ้นเคราะหฺ์รักที่มักคุดไปด้วยดีในภายหน้า..ด้วยความที่ท่านเป็นผู้รู้สิ่งควรไม่ควร อันเป็นที่น่าชื่นชมโดยถ้วนทั่ว จึงต่างแยกย้ายกันไปส่งกำลังใจที่อื่นๆต่อไป

 

โมทนาสาธุ ครับพี่ ^^

 

ขอบคุณครับท่านมากิ ^_^