♥เมื่อรักน้องหรือพี่ของตัวเอง♥

วันหนึ่ง..คุณได้พบคนที่ถูกใจ...
วันนั้น..เป็นวันของคุณ..เค้าเองก็มีใจตรงกันกับคุณ
นานวันเข้า..ไม่เห็นวี่แววอุปสรรค..
มั่นใจแล้ว..ว่ารักนี้ไปรอด..
คุณตัดสินใจ...มีอะไรด้วยกัน

นานวันเข้าไปอีก...ล่วงไปถึงอีกวันที่ไม่คาดฝัน
คุณได้รู้ว่าคนที่คุณรักจนหมดใจนั้น..
เป็นน้องหรือพี่คนละแม่ของคุณ

หัวใจคุณแตกสลาย...ทำไมคุณจึงโชคร้ายเช่นนี้
คุณมองดูคนที่คุณรัก..รํ่าไห้เสียใจ..เค้าเองก็คาดไม่ถึงเช่นกัน

ครอบครัวทั้งสองฝ่าย..ไม่รู้ว่าคุณ(เคย)คบกัน
คุณตัดสินใจแยกทาง..เพื่อความถูกต้อง...
ตกลง..เป็นพี่น้อง...เป็นที่ยอมรับของครอบครัว

ทว่า..คุณมีความรู้สึกที่รักแล้ว..รักเลย..
แม้ว่าคุณจะหักห้ามใจอย่างไร...
น้อง(หรือพี่)หรืออดีตคนรักของคุณก็เช่นกัน..ปวดใจ..
นี่ถ้ารู้มาตั้งแต่แรก..ก็คงไม่เป็นอย่างนี้

ตอนนี้ทำอะไรไม่ได้..นอกจากยิ้มอย่างขมขื่นเมื่อเจอหน้ากัน
คุณยืนอยู่จุดนี้แล้ว...จุดที่เรียกว่าสิ้นหวัง
คุณตกหลุมรักบุคคลที่ต้องห้ามอย่างหนักหนา..

จะทำอย่างไรเล่า..คุณจะทำอย่างไร..
จะจากไปให้ใกลที่สุด....หรือจะลืมๆมันเสีย
หรือจะยอมรับความจริง...
บอกเล่าความเป็นมาให้ครอบครัวฟัง
เำพราะมันก็ไม่ใช่ความผิดคุณนี่น่า...


คุณ...คุณจะทำอย่างไร...

(ลองนึกๆดูนะคะ แล้วลองมาตอบกัน)


เหตุการณ์สมมุติโดย"กิ๊บ"

 

ถ้ารักแล้ว ห้ามใจไม่ได้ ก็คงต้องรักต่อไป แต่คงจะคิดในทางชู้สาว และทำผิดต่างๆไม่ได้อีกแล้ว สิ่งที่ผ่านมาแล้วก็ผ่านไป แต่ณ ตอนนี้เรารู้แล้ว ความถูกต้องจึงสำคัญที่สุดค่ะ ส่วนความรักก็เก็บเป็นความรู้สึกที่ดีๆ ..ในใจค่ะ

อนุโมทนาค่ะ ^-^

 

ถ้าเป็นกิ๊บ..กิ๊บจะไม่อยู่ใกล้เค้าเลย
คือยังงัยล่ะ..ละอายใจ...ระคายใจ..
แบบว่า..พี่น้องกัน..ทำไปได้อย่างไร
เจอหน้ากันทีรก็คงต้องอับอาย..เพราะฉะนั้น
กิ๊บจะจากไปให้ไกล..ลืมๆเค้าไป
แล้วก็รอคอยคนใหม่มาดูแลรักษาใจให้ลืมเค้า
เมื่อคลายทุกข์แล้วก็จะไม่ลืมทำบุญหรือให้ทานมากๆ
ชาติหน้าจะได้ไม่โชคร้ายเช่นนี้อีก

 

ต้องมีสติ พิจารณาธรรมตัวนี้ น่ะครับ

เพราะเป็นความผิดอย่างไม่ต้องสงสัยที่มีความสัมพันธ์กับคนในครอบครัว ผิดทั้งโลก ผิดทั้งธรรม

เจอแล้ว พบแล้ว รู้แล้ว จงหลีกเลี่ยงเสีย นะครับ

 

-*-
พี่ก็คงคล้ายๆ กิ๊บนะ
คงหายตัวไปจนกว่าจะทำใจได้แหละ

ไม่เจอกันก็ช่วยให้สภาวะจิตใจดีขึ้นได้เยอะทีเดียวนะพี่ว่า
ทำใจได้เมื่อไหร่ค่อยว่ากันอีกที น่าจะดีกว่านะ -*-

 

ด้วยคนครับ
ไฟและควันที่ไม่ดียิ่งดับไวเท่าไรและเร็วเท่าไรรู้น้อยเท่าไรยิ่งดีครับหากเป็นคนดีมีธรรมมะเอาธรรมมะแก้ หากเป็นคนที่ไม่รู้ธรรมเท่าไรเอาเรื่องทางโลกแก้คือความรักที่แท้จริงคือความปรารถนาดีอยากให้ชีวิตเขาไปได้ดีมีความสุขครับหากผมเป็นฝ่ายหญิงเจอเขาที่ไหนผมจะไหว้หรือไปกราบเขาที่อกครับในความรักของเราเจอทุกวันกราบทุกวัน(ควรเป็นที่สาธารณนะครับไปกราบกันสองคนนี่พระที่ตั้งใจเอาไปด้วยในใจคงเปิดไปก่อนแล้วเข้าใจครับคนครับยังเป็นคนครับ)คนที่รู้ที่เห็นเขาอภัยครับตัวเองก็อภัยตัวเองเอาปัญหาตรงนี้เป็นโอกาสรักกันเป็นพี่น้องบริสุทธิครับ เรื่องเกิดมาแล้วดับไปแล้วก็ว่าไปตามกรรมที่เกิดคนอื่นไม่อภัยหรือให้อภัยและเราแสดงความรับผิดชอบชั่วดีแล้วทำดีที่สุดแล้วอย่าสนมนุษโลกเลยครับมีแต่คนจ้องเหยียบเมื่อเราล้มหรือทำผิดวันนี้ตรงนี้เวลานี้จะทำให้ดีที่สุดเท่าที่สมองน้อยๆของเราสามารถทำได้พรุ่งนี้มาอีกทำอีกให้ดีกว่าเก่าครับ น่าเห็นใจครับผู้เล่นเป็นหมูผู้ดูเป็นอาจารย์หากข้อคิดนี้ไม่ถูกทางก็เปลี่ยนวิธีใหม่นะครับด้วยความปรารถนาดีจริงๆครับ

 

แล้วถ้าละ เลิก ทางโลกเลยได้ไหม เพราะสิ่งที่ทำ กรรมจริงๆ เผื่อจะบรรเทาเบาบางลงได้บ้าง เป็นศิษย์ตถาคตไปเลย สาธุ

 

ีต้องคำนึงด้วยนะคะ
ว่าเรื่องอย่างนี้อาจจะไม่ได้เกิดกับเราชาวพุทธ
ที่เลื่อมใสในพระพุืทธเจ้า
มันอาจจะเกิดกับคนที่อยู่อีกซีกนึงของโลก
อาจะเป็นอเมริกัน อังกฤษ หรืออะไรว่าไป
เพื่อนๆว่าถ้าเพื่อนๆเป็นพวกเค้า
เพื่อนๆจะจัดการกับปัญหานี้อย่างไร

 

จากเรื่องที่คุณกิ๊บสมมุติขึ้นมานั้น ณ.ตอนที่คุณเป็นแฟนกัน คุณไม่รู้ความจริง แต่เมื่อรู้แล้ว ตัดสินใจแยกทางกัน นั่นก็เป็นความสำนึกในผิดชอบชั่วดี ที่ถูกต้อง ที่ควรทำแล้ว พยายามปรับเปลี่ยนความรู้สึกในหัวใจจากความรักแบบชู้สาว มาเป็นพี่น้อง แล้วเก็บความทรงจำดี ๆ เอาไว้ในใจ

การที่คิดว่าจะอับอายเมื่อเจอหน้ากัน เราคิดว่าจริง ๆ แล้วไม่ต้องรู้สึกอย่างนั้นก็ได้นะคะ เพราะตอนที่คุณคบกัน คุณยังไม่รู้ความจริง

คนที่เคยผูกพันกันมองหน้าตากันก็คงเข้าใจว่าอีกฝ่ายคิดยังไง เมื่อเจอกันแทนที่จะรู้สึกอับอาย ลองเปลี่ยนเป็นมองด้วยสายตาที่เข้มแข็งให้กำลังใจให้ต่างคนต่างก้าวผ่านความทุกข์ครั้งนี้ไปให้ได้

การที่คิดว่าจะหนีไปให้ไกล ๆ เพื่อลืมเค้า ไม่จำเป็นหรอกค่ะ เพราะ ไม่ว่าคุณจะหนีไปไกลถึงไหนคุณก็ไม่สามารถที่จะหนีความรักที่อยู่ในใจของคุณได้หรอก

ถ้าคุณไปซัก 3-4 วันเพื่อไปตั้งหลักให้กับใจตัวเอง ระหว่างนั้นคุณจะร้องไห้ จะทำอะไรก็ได้ ถ้าได้ศึกษาธรรมะ ยึดพระธรรมคำสั่งสอนเป็นเครื่องยึดเหนี่ยวจิตใจ จะช่วยให้คุณปลงแล้วก็ทำใจได้มากขึ้น แต่เสร็จแล้วคุณก็ต้องเข้มแข็งกลับมาเพื่อดำรงชีวิตอยู่ต่อไป

รอให้คนใหม่เข้ามาดูแลรักษาใจให้ลืมเค้า มันทรมานนะคะ เพราะคุณไม่มีวันรู้หรอกว่าเมื่อไรคุณถึงจะได้เจอคนคนนั้น แล้วระหว่างที่คุณรอ คุณจะเอาชีวิตคุณ เอาหัวใจคุณ มาจมอยู่กับความเศร้า ความทุกข์ใจ รอให้คนที่คุณก็ยังไม่รู้ว่าจะมีตัวตนรึเปล่า มาดึงคุณขึ้นมาจากความทุกข์เหรอค่ะ

การที่คนเรากำลังอกหัก เสียใจ พอเจอคนใหม่ คุณคิดว่าเค้าดี คุณรักเค้า แต่ในความเป็นจริง ณ.ช่วงความรู้สึกนั้นคือ คุณกำลังเคว้งคว้าง ต้องการใครสักคนแล้วคุณก็คว้าเค้าเข้ามาเพื่อเป็นหลักยึดในใจคุณมากกว่า ซึ่งจริง ๆ แล้วคุณอาจจะมารู้ตัวทีหลังก็ได้ว่าคุณไม่ได้รักเค้า

ไม่มีใครจะเยียวยารักษาความเจ็บปวดในใจเราได้ดีเท่าตัวเราเองหรอกค่ะ

เหมือนกับเพลงก้อนหินก้อนนั้นไงคะ

ไม่มีอะไรจะทำร้ายเธอ ได้เท่ากับเธอทำตัวของเธอเอง ให้เธอคิดเอาเองว่าชีวิตของเธอเป็นของใคร ไม่มีอะไรจะทำร้ายเธอ ถ้าเธอไม่รับมันมาใส่ใจ ถูกเค้าทำร้ายเพราะใจเธอแบกรับไว้เอง

 

โอ เดือนก่อนก็เจอ วันนี้ขึ้นมาอีกแล้ว
ก็ยังเหมือนเดิม แนะนำ ไปบวชเสีย ฮิ ฮิ

 

อิอิ ลุงชาลีเราแนะนําให้ไปบวชซะงั้น แต่ก็ดีนะครับผมเห็นด้วย
ผมว่าควรหักห้ามใจตัวเอง เพราะมันไม่ใช่เรื่องถูกต้องเลย
บังคับใจหมั่นทําความดี ทําบุญทํากุศลเป็นคนประเทศใหนก็ทําบุญทําบาปได้
เกิดเป็นมนุษย์อย่าให้เสียชาติที่ได้เป็นมนุษย์
ควรตักตวงความดีคือบุญกุศลให้มากที่สุด ไม่ใช่้เป็นคนแล้วทําไม่ดีทําไม่ถูกต้อง
เลยต้องกลับไปเป็นสัตว์นรกหรือเปรตใหม่ อย่างนี้ไม่ถูกทางครับ

 

ไปบวชดีกว่า